Μπουαλό, Νικολά

(Nicolas Boileau, Παρίσι 1636 – 1711). Γάλλος ποιητής και κριτικός. Ο κλασικισμός, που είχε φτάσει στην πλήρη του ωριμότητα την εποχή του Λουδοβίκου ΙΔ’, βρήκε στον Μ. τον εγκυρότερο εκλαϊκευτή και θεωρητικό του. Τυπικός εκπρόσωπος της παρισινής αστικής τάξης, συναναστρεφόταν στην αρχή με έναν κύκλο νεαρών ποιητών, γλεντζέδων και ηθοποιών, για να αναζητήσει αργότερα την υποστήριξη της αυλής: το 1673 πήρε επιχορήγηση από τον βασιλιά, το 1677 έγινε ιστοριογράφος του και το 1683 εξελέγη ακαδημαϊκός. Την εξέλιξη αυτή μπορεί κανείς να παρακολουθήσει στο έργο του, μέσα από τις δώδεκα Σάτιρες που δημοσιεύτηκαν μεταξύ 1666 και 1711 και τις δώδεκα Επιστολές (1674 και 1698). Μερικές από αυτές αξίζουν για την περιγραφική τους ζωντάνια περισσότερο από το ηρωικο-κωμικό ποίημα Το εκκλησιαστικό αναλόγιο (1674 - 1683). Το στοιχείο όμως που επανέρχεται είναι το όνομα ενός κλασικίζοντος ρεαλισμού, η σάτιρα της εξεζητημένης και κωμικής ποίησης, η οποία αντιπαρατίθεται στον Ρακίνα, τον Λα Φοντέν και (με κάποια επιφύλαξη) τον Μολιέρο, συγγραφείς με τους οποίους ο Μ. συνδεόταν φιλικά. Στην Ποιητική τέχνη (1674) συνοψίζει, με διατυπώσεις παρμένες έως έναν βαθμό από τον Οράτιο, μία αισθητική θεωρία θεμελιωμένη στη λατρεία της φύσης («Μόνο το αληθινό είναι ωραίο»), του λογικού, της λογικευμένης μίμησης των αρχαίων. Με τις Σκέψεις περί του Λογγίνου (1692 - 94), τοποθετήθηκε εναντίον του Περό στη διαμάχη που είχαν οι υπέρμαχοι των αρχαίων με τους οπαδούς της νέας τέχνης, υποστηρίζοντας τους αρχαιόφιλους· τη θέση του αυτή μετρίασε αργότερα, τιμώντας τον μύθο που σχηματιζόταν ήδη γύρω από τη λογοτεχνική άνθηση της εποχής του Λουδοβίκου ΙΔ’. Το 1694 έγραψε τη σάτιρα Εναντίον των γυναικών. Προς το τέλος της ζωής του πλησίασε τον ιανσενισμό και αυτό τον έφερε σε οδυνηρές αντιθέσεις με τους ιησουίτες και τις επίσημες αρχές. Καθαρή εικόνα της προσωπικότητάς του μας παρέχουν οι επιστολές του, ιδιαίτερα προς τον Μπροσέτ και τον Ρακίνα. Ο Γάλλος ποιητής και κριτικός Νικολά Μπουαλό.